Rozdział 4

Byliśmy już pod hotelem w którym mieszkałam. Harry odprowadził mnie do samych drzwi pokoju, chociaż mówiłam, że nie ma takiej potrzeby. Uparł się. Zrobił to pewnie dlatego, że jak juz wróciliśmy było całkiem ciemno a w holu nie było nikogo oprócz recepcjonisty, przed hotelem również. Pożegnaliśmy się. Ten dzień był pełen przygód, tych fajnych jak i tych trochę mniej. Byłam zmęczona, wyciągnęłam z szafy szorty, koszulkę i przebrałam się. Nie minęło nawet 10 minut gdy mój telefon zabrzęczał w mojej torebce.

Trochę mnie to przeraziło. Już całkiem ubrana podeszłam do okna, Harry stał na chodniku po drugiej stronie drogi. Nawet w tym mroku czułam jak szczerzy te swoje zęby. Szybko odsunęłam się od okna i zasłoniłam je. Położyłam się spać i zasnęłam.

***
Promienie słońca przedzierające się przez zasłony wyciągnęły mnie ze snu. Spojrzałam na telefon było już po 11. Wystraszyłam się, że z samego rana miałam 6 nieodebranych połączeń i kilka nowych wiadomości od Julii,mojej dobrej koleżanki.



Ręce zaczęły mi się strasznie trząść. Nie byłam w stanie odpisać. Zaczęłam płakać, jak mogli go wypuścić? Wiedziałam, że gdy tylko mnie zobaczy to mnie zabije. Stukanie do drzwi przeraziło mnie jeszcze bardziej. Wolnym, wystraszonym krokiem podeszłam bliżej. Nie otwierałam, do póki zza drewnianej bariery nie rozpoznałam głosu Harry'ego. Szybko otworzyłam drzwi i zapłakana rzuciłam się na chłopaka. Nie wiedząc co się dzieje stał jak wryty. Po kilku sekundach gdy poczuł, że moje łzy moczą jego białą koszulkę, mocno mnie przytulił i lekko popchnął bym weszła do pokoju.
-Zoe, co się stało? - zapytał niespokojnie
-Ja...bo on-powiedziałam niewyraźnie
-Kto Zoe, kto? Co sie dzieje? Uspokój się. Zoe, nie bój się, jestem tutaj, nikt cię nie skrzywdzi
Nie wiem ile tak staliśmy. Trochę sie uspokoiłam, więc usiedliśmy na kanapie i postanowiłam wytłumaczyć co się stało.
-Chris, to mój były. Kilka dni temu trafił do więzienia,ale dzisiaj rano go wypuścili za "dobre sprawowanie". Gdy zobaczył, że mnie nie ma w mieszkaniu, poszedł do mojej koleżanki, zrobił jej awanturę a ona przecież o niczym nie wie. Harry on mnie nie raz bił, po tym co się teraz wydarzyło on mnie zabije - znów zaczęłam płakać.
-Nic ci nie zrobi, jeśli tylko spróbuje cię tknąć to ja go zabije. Nie dam się skrzywdzić. -powiedział opiekuńczo i znów mnie przytulił.
Cały czas zanosiłam się od płaczu. Nie mogłam sobie nawet wyobrazić co będzie gdy on mnie jednak znajdzie. Byłam wdzięczna losowi, że mimo wszystko jest przy mnie ktoś kto chce mnie chronić.
-Dziękuję Harry- powiedziałam cicho
-NIe na za co, kotku-zachichotał lekko a ja zrobiłam to samo.
-Ja czegoś nie rozumiem. Czemu gdy jestem przy tobie czuję jakby był to mój najgorszy koszmar ale zarazem jakbyś był moim najsilniejszym narkotykiem? Jednocześnie się ciebie boję i czuję sie przy tobie bezpieczna
-Po prostu tak działam na kobiety- zaśmiał się i cmoknął mnie w czubek głowy.
Tę miłą atmosferę przerwał dzwonek mojego telefonu. Na wyświetlaczu pojawiło się imię Chris. Od razu moje serce zaczęło szybciej bić. Harry widział, że znów się boję, wziął telefon i odebrał. Próbowałam go powstrzymać, na marne, jego siła w porównaniu z moją, była ogromna.
-Tak?-zapytał Harry
-Gdzie jest kurwa Zoe?-krzyknął mężczyzna po drugiej stronie
-Nie może rozmawiać.Zostaw ją lepiej w spokoju
-Ty chuju, jeśli tylko ją dotkniesz to przysięgam, że nie wyjdziesz z tego cało.
-Ja jej chociaż nie biję-powiedział cicho i się rozłączył