Rozdział 87

_____________________________________________________________
Oczami Zoe
Obudziłam się przytulona przez Phoebe. Harry'ego nie było...bałam się, że to wszystko co zdarzyło się wczoraj to jeden zwykły sen.
-Zoe?- a jednak nie
Odwróciłam się i uśmiechnęłam na widok chłopaka w lokach.
-Byłem u was w domu i przyniosłem wam ubrania
-Byłeś tam?-wstałam z łóżka budząc przy tym Phoebe-śpij kochanie
Na palcach wyszłam w sypialni ciągnąc za sobą Harry'ego
-Nic mu nie...
-Nie było go-przerwał mi
Odetchnęłam z ulgą.
-Myślisz, że teraz wszystko się ułoży?-zapytałam przytulając się do niego i całując w usta

-Mam taką nadzieję
-Wiesz o czym myślałam przez te pięć
lat?
-O czym?
-O tym czy nas znajdziesz. Czy w ogóle nasz szukasz. Co mi powiesz gdy mnie zobaczysz i co powiem ja. Czy Phoebe cię pozna. Czy będę w stanie powiedzieć ci, że cię kocham i czy będę umiała się do ciebie przytulić. Ale wiesz jakie pytanie najbardziej mąciło mi w głowie przez tyle lat?-odważyłam się na niego spojrzeć-Czy nadal nas kochasz.
-Pamiętasz co powiedziałem ci kiedyś, dawno temu? Że będę kochał cię wiecznie i że nic nie zniszczy mojej miłości do ciebie...i wiesz co? Teraz powiem to samo. Będę kochał cie wiecznie i nic nie zniszczy mojej miłości do ciebie.
-Ja też ciebie kocham, wiesz?
-Wiem-uśmiechnął się ukazując rząd białych zębów-napisałem ci piosenkę
-Co?-nadal śpiewa?
-Co prawda napisałem ją kilka lat temu, ale myślę, że nie straciła na wartości
-Zaśpiewasz?
-A może gdy będziemy już w Londynie
-Teraz-powiedziała Phoebe, która nie wiem nawet kiedy pojawiła się w salonie
Harry popatrzył na nas. Nie ma wyjścia, musi zaśpiewać ją teraz. Chłopak wziął z fotela gitarę i powiedział, żebyśmy usiadły na sofie. Zrobiłyśmy o co prosił. Wzięłam córkę na ręce i usiadłyśmy. W pewnej chwili rozległa się lekka melodia i piękny głos Harry'ego

Gdy noc już zapadnie
Gdy świece zgasną
Patrzę na nią gdy idzie spać
Musi być silna
Wszystko zostawiła
Ale ja muszę iść

Jesteś wszystkim czego kiedykolwiek pragnąłem
I nie mogę iść bez ciebie
Ale coś pojawiło się między nami
Moja miłość

Słowa nie mogą opisać
Smutku jakiego czuję
Chciałbym cofnąć czas
Do miejsca gdzie się wszystko zaczęło
Gdzie miłość nie miała końca
Gdzie ja i ty byliśmy jednością

Jesteś wszystkim czego kiedykolwiek pragnąłem
Bez ciebie jest tylko ból
Słyszę jak anioły łkają w niebiosach, moja ukochana

Boję się, że mogę cię stracić
Nie wiem jaką drogą iść
Wiem, że mogę cię stracić
Nie mogę żyć bez twojej miłości

Dźwięk twojego oddechu
Zapach twoich włosów
Dotyk twojej złocistej skóry
To nie pozwala mi zasnąć
Każdej nocy
Pomyśleć co mogłoby być
Jesteś wszystkim czego kiedykolwiek pragnąłem
Jesteś moim życiem i moją pasją
Nigdy nie chciałem cię skrzywdzić, moja ukochana

Walczyłem w tylu bitwach
Tak wiele cierpiałem
Bez ciebie, nie mogłaś mi towarzyszyć
Wszystko to będzie daremne


Skończył a ja wytarłam mokre poliki.

-Mamo czemu płaczesz?-zapytała Phoebe a ja tylko pokręciłam głową i uśmiechnęłam się
-Podoba się?-Zapytał
-To było piękne-powiedziałam
Mała zeskoczyła mi z kolan a ja po raz kolejny przytuliłam ukochanego.
-Kocham cię-wyszeptałam
-Ja ciebie też. A tobie kochanie się podobało?
-Oczywiście tato. Masz taki piękny głos jak mama
-Ty na pewno też masz
-Nie wiem, ale umiem grać na fortepianie
-Pokażesz mi gdy będziemy już w domu, dobrze?
-Jak jest w Londynie?
-O wiele zimniej niż tutaj, ale myślę, że o wiele piękniej. Wiesz, że tak nie ma prezydenta tylko jest królowa? Trawa jest zielona, jak ściany w twoim pokoju.
-A poda deszcz?
-Prawie cały czas
Widziałam smutek na jej twarzy
-Ale zawsze po deszczu wychodzi tęcza i co roku pada tam śnieg.
-Śnieg?-spojrzała na mnie-Mamo to prawa?
-Tak kochanie
-Wiesz tato, że jeszcze nie widziałam śniegu
-Będziesz miała okazję zobaczyć
-A są tam kwiaty?
-Tysiące, tysiące kwiatów
-A jaki jest nasz dom
-Jest zbudowany z czerwonej cegły, jest tam wielki ogród i taras.
-Chyba polubię ten Londynu-uśmiechnęła się




-------------------------------------------------------------------------
Podoba się rozdział i nowy wygląd bloga?