Rozdział 85

Usiadłam na ławce w ogrodzie i zaczęłam płakać. Jak to możliwe, że Danielle i Julie nie żyją? To nie prawda!

-Zoe-usłyszałam głos Harry'ego

-Zostaw mnie

-Raz już to zrobiłem i jak to się skończyło? Nie widzieliśmy się tyle lat

Usiadł obok i objął mnie ramieniem.

-Jak one zginęły?-nie byłam pewna czy chcę znać prawdę

-Danielle ona...pięć lat temu ścigałem się z Chrisem...

-Ścigaliście się?

-Tak. Powiedział, że jeśli wygram to da nam spokój. No i ja wygrałem, ale on wtedy wpadł w szał i chciał we mnie strzelić i Danielle dostała...zginęła w szpitalu.

-Jak Liam sobie z tym poradził?

-On nadal sobie z tym nie radzi. Ciągle obwinia się, że gdyby nie pozwolił jej wtedy jechać to by żyła

-A...A Julie?-widziałam jak łzy wypływają z jego oczu, ale nie tylko on płakał, ja również.

-Ona...ona popełniła samobójstwo.

Jego słowa były niczym nóż w plecy. Moja ukochana przyjaciółka, ciesząca się cały czas życiem zabił się?

-To nie możliwe

-Cztery lata temu gdy byliśmy Washingtonie, zatrzymaliśmy się u kuzynki Liam'a Emmy. Julie i Louis strasznie się w tamtym czasie kłócili. Lou dwa miesiące przed tym wszystkim oświadczył się jej a ona w ten dzień zerwała zaręczyny. Rano gdzieś wyszła...nikt nie wiedział gdzie. Po kilku godzinach Tommo już nie mógł wytrzymać i poszedł jej szukać i znalazł ją w stodole...z liną zaciśniętą wokół szyi. Jul zostawiła mu list w którym pisze o tym jak bardzo go kocha i zrobiła to, bo nie miała sił już tak żyć, że to nie był jej świat, ale nie żałuje ani minuty spędzonej z Tomlinsonem. Wyznała, że Chris się z nią kontaktował...groził jej, że jeśli o czymś nam powie to zabije ją i Louis'a. Samo to ją niszczyło i do tego te kłótnie. Nie wytrzymała. Na wiesz co było najgorsze? Że ona była w 2 tygodniu ciąży.

To nie jest prawda! Julie żyje... Prawda?

-Ale ona...zawsze cieszyła się życiem-mówiłam próbując powstrzymać łzy-nie rozumiała samobójców...nie rozumiała czemu ja się cięłam

-Zoe to co działo się przez ostatnie pięć lat, to był totalny horror. Każdy na jej miejscu by oszalał.

Nie chciałam już o ty mówić. Przytuliłam się do Harry'ego i za żadne skarby świata nie chciałam go wtedy puścić...był mi tak bardzo potrzebny.

-Nie zostawisz nas już?-zapytałam patrząc w jego zielone oczy przepełnione tęsknotą

-Nigdy-powiedział i objął mnie jeszcze mocniej-chcesz coś zobaczyć?

Pokiwałam lekko głową a on zdjął marynarkę i pokazał mi swoje tatuaże a dokładnie portret mój i Pheobe otoczony różami oraz napis "My Angels". Już chciałam coś powiedzieć kiedy nagle usłyszałam krzyki dochodzące z domu. Oboje zerwaliśmy się z miejsca i wbiegliśmy do środka

-Jak mogłeś to zrobić?!-Louis krzyczał i trzymał Zayn'a przy ścianie

-Zostawcie go!-krzyknęłam i podbiegłam do nich

-To przez niech nie widziałaś Harry'ego pięć lat! To przez niego Julie nie żyje! Gdyby cię tu nie wywiózł nie musielibyśmy cie szukać i ona nie popełniłaby samobójstwa!-krzyczał i płakał jednocześnie

Chłopak nie wytrzymał i uderzył Malika w twarz.

-Idź do Pheobe ja ich uspokoję-rzucił Harry

Odwróciłam się a mała dziewczyna stała ze łzami w oczach w drzwiach a w ręce trzymała swojego nowego misia. Podeszłam do niej i powiedziałam by weszła do środka.

-Wujek Louis nie lubi Zayn'a?-zapytała gdy usiadłyśmy na łóżku

-Kochanie to nie tak. Zayn po prostu zrobił coś przez co wiele osób cierpiało.

-Co?

Czy to ten czas w którym o wszystkim jej mówię? Chyba tak.

-Pheobe wiesz dlaczego tak długo nie było z nami twoje tatusia?

-Nie było go, bo chciał żebyśmy były bezpieczne.

-Tak było na początku, ale później chciał do nas przyjechać. Zayn powiedział mu, że będziemy gdzieś indziej niż byłyśmy faktycznie. Ja myślałam, że on wie dlatego o niczym nie mówiłam. Twój tata szukał nas bardzo długo.

-Ale dlaczego to zrobił?

-Nie wiem-powiedziałam i wytarłam jej mokre policzki

-Ale tata nas kocha, prawda?

-Oczywiście...on kocha nas najmocniej na świecie

Siedziałam z nią dopóki nie usnęła.

Wyszłam z pokoiku Phoebe. Chłopaki siedzieli na kanapie, czułam tą nieprzyjemną atmosferę.

-Uspokoiliście się?-spojrzałam najpierw na Louis'a a potem na Zayn'a.

-Zoe nie wyjeżdżaj-zaczął mulat

-Zayn wiesz, że to zrobię

-Ale ja cię...

Nagle wszyscy spojrzeli na niego wzrokiem zdatnym do zabijania.

-Ty ją co?!-warknął Harry

-Kocham

Widziałam wściekłość i furię w jego oczach. Wstał i bez zastanowienie podszedł do Zayn. Nachylił się nad nim i już myślałam, że zada cios

-Nie kochasz jej a ona nie kocha ciebie, rozumiesz?! Ona należy do mnie i tylko do mnie i wbij to sobie do tej pustej bani

-Myślę, że powinniście już ich-powiedziałam cicho

-Ma rację. Musimy się spakować. Idźcie...ja niedługo przyjdę-powiedział Harry i podszedł do mnie, ale ja się cofnęłam

-Ty też Harry-miałam do niego żal. Nie wiem dokładnie o co. Może o słowa "Ona należy do mnie"...przecież nie jestem niczyją własnością

-Ale Zu...

-Nie jestem rzeczą...-powiedziałam smutna

-JA nie chciałem, żeby to tak zabrzmiało

-Ale zabrzmiało. Idźcie już

Chłopaki ubrali się i wyszli

-Przepraszam-powiedział Harry na do widzenia- Daj znać czy lecisz jutro

-A jeśli nie?

-Oni wrócą do Anglii a ja zostanę tutaj, przecież mówiłem, że was nie zostawię-wyszedł

I co jaj teraz zrobić? Wrócić do kraju i zranić Zayn'a czy zostać i zranić Harry'ego? To najgorsza decyzja w moim życiu.

-Mamo?-z rozmyśleń wyrwał mnie głos córki

-Idź spać-odpowiedział za mnie Zayn

-Co mówię do ciebie!-krzyknęła

-Phoebe-zaskoczyło mnie jej zachowanie

-No co? To przez niego tatusia nie było

-Powiedziałaś jej?!

Niepewnie pokiwałam głową. Był zły...bardzo, bardzo zły i na domiar złego pijany.

-Dlaczego?-zaczął iść w moją stronę a ja zaczęłam się cofać

-Pheobe wejdź do pokoju

-Ale mamo

-Phoebe

Mała schowała się w sypialni a ja zostałam sam na sam z Zayn'em, który w tym momencie był w stanie mnie nawet uderzyć.

-Nie odpowiedziałaś na pytanie...dlaczego jej powiedziałaś?

-Pytała

-Nie musi wiedzieć o wszystkim

-Ale o tym dlaczego jej wujek chciał cię zabić a ojca nie było przez 5 lat powinna wiedzieć.

-Zamknij się!-krzyknął a ja wystraszona wbiegłam do pokoju córki.

-Co się dzieje?-zapytała

-Nic. Schowaj się-zrobiła co chciałam. Nie mogłam ryzykować, że jej również coś zrobi

Zamknęłam drzwi na klucz.

-Otwórz!-krzyczał i walił w drewnianą powłokę.

Przerażenie wzięło górę i zaczęłam płakać.

-Zayn proszę!-błagałam by dał mi spokój. W tamtym momencie wróciły wspomnienia gdy miałam osiemnaście lat i mieszkałam w Irlandii z...Chris'em

Hałas nie ustawał. N

ie mogłam patrzeć na moją płaczącą ze strachu córkę. Chwyciłam telefon leżący na biurko i zadzwniłam do Harry'ego

-Tak?

-Harry przyjedź tu! Zayn wpadł w furię-po tych słowach usłyszałam dźwięk łamiącego się drewna i ujrzałam Malika stojącego w drzwiach. Przysunęłam się do ściany a on podążył w moim kierunku.

-Proszę-z moich oczu wylewały się hektolitry słonych łez

Jeszcze nigdy nie widziałam go w takim stanie. Modliłam się by Harry jak najszybciej wrócił.

-Nigdzie nie wyjedziesz

-Zrobię to

-Nie-krzyknął i uderzył w ścianę za mną, w której po jednym ciosie został ślad

Zaczęłam krzyczeć i jak na zawołanie w pokoju znalazł się Harry i ......

Z DEDYKACJĄ DLA Olgi Kochowicz

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Dzisiaj myślałam co to będzie gdy skończę pisać IJAS...i razem z przyjaciółką stwierdziłyśmy, że nie dam rady tego zrobić, ale niestety kiedyś będę musiała :C 

Komentujcie i głosujcie na mojego bloga w sądzie

http://sonda.hanzo.pl/sondy,211484,wlIM.html

Kocham

Kasia