Rozdział 84

-Obiecujesz?-zapytała dziewczynka

-Obiecuję 

Obeje spojrzeli na mnie stojąca kilka kroków od nich

-Chodź mamo

Niepewnie podeszłam i natychmiast zostałam przytulona przez Harry'ego. 

-Kocham was dziewczyny

Phoebe zachichotała i pocałowała loczka w policzek. 

-My ciebie też tato. Prawdo mamo?

-Prawda kochanie-powiedziałam i pocałowałam Hazze w usta. Tak dawno nie czułam jego miękkich warg przy swoich...tak bardzo długo nie słyszałam "kocham" z jego ust. Teraz zacznie się wszystko układać, prawda? 

-Zostaniesz na kolacje? -zapytała mała

-Jeśli mogę

-Tak!-krzyknęła i zeskoczyła z rak chłopaka. 

-Tylko nic mu nie zrób...proszę-błagałam go by nie zabił Zayn'a

Weszliśmy do środka. 

-Zayn!-zawołała Phoebe-chodź pokaże ci kogoś

-Kogo?-zapytał mulat, który wszedł na przedpokój

-To mój tata-Zayn na same słowa mojej córki zaniemówił a gdy zobaczył Harry'ego byłam pewna, że odciągnie nas jak najdalej od niego

-Witaj Zayn-powiedział teatralnie

-Co ty tu robisz?

-Spędzam święta z rodziną. A jutro zabieram je do Anglii

-Co?-zapytała mała brązowowłosa dziewczyna

-Jeśli chcesz i jeśli mama się zgodzi możemy jechać tam gdzie kiedyś mieszkaliśmy

-A to daleko?

-Tak

-Nie chce mi się tyle jechać samochodem

-Ale my będziemy lecieć samolotem

-Samolotem?

-Tak. Z góry jest przepiękny widok. 

-Mamo możemy lecieć z tatą?

-Oczywiście 

-Ale Zu-odezwał się Malik

Pokręciłam głową. Nie zostanę tu z nim. Zbyt wiele złego zrobił bym mu wybaczyła. 

-Co robią teraz chłopcy? -Zmieniłam temat

-Pewnie urządzają kolację wigilijną

-Może wpadną do nas

-Ale kto?-wtrąciła się Pheo

-Twoi wujkowie-wytłumaczyłam 

-Też tutaj są? 

-Tak. Szukali ciebie razem ze mną

-Wy się bawcie...ja idę do kumpli-odezwał się Zayn

-Ale Za...

-Zapraszali mnie, ale nie chciałem iść i zostawić was same, ale teraz macie opiekę więc po co ja tu? 

Bez dłuższego tłumaczenia wyszedł z domu

-Co mu się stało?-zapytała córka 

-Nic-powiedziałam

-Pójdę zadzwonić do Louis'a

-Tato? 

Harry uśmiechał się na sam dźwięk tego słowa 

-tak? 

-Mogę ja zadzwonić? 

-Oczywiście-wybrał numer, włączył na głośnik i podał jej komórkę-przedstaw się.

-słucham-usłyszałam głos po drugiej stronie

-Wujek Louis? 

-Kto mówi?

-Tu Phoebe

-Pbo...Phoebe? 

-Tak wujku-zaśmiała się-wiesz, że mój tatuś tu jest? I mama też. I tata powiedział, że mnie kocha

-Bo to prawda. Ty i Zoe jesteście jedynymi osobami na ziemi, o które on się tak martwi...masz szczęścia, że posiadasz takich rodziców

-Wiem. Mam pytanko. 

-Słucham 

-Chcesz przyjechać z wujkiem i ciocią do nas na kolacje? 

-Oczywiście...ale cioci tutaj nie ma-spojrzałam na Harry'ego. Jak to nie ma? -przyjadę z wujkiem Liam'em i Brian'em dobrze? Tylko daj mi na chwilę tatę 

Phoebe podała komórkę Stylesowi

-Podaj adres-powiedział Tommo

~*~

Usłyszałam dzwonek do drzwi

-To oni-oznajmił Harry

-Otworzę-powiedział szczęśliwa Phoebe

Pobiegła do drzwi i otworzyła. 

-Czego panowie tutaj szukają? 

-Będzie się z nimi droczyć-zaśmiałam się z złapałam rękę loczka

-Szukamy pewnej panienki o imieniu Phoebe-powiedział Louis

-Chyba nie znam-zaśmiała się 

-Phoebe wpuść ich-krzyknęłam do niej i podeszłam razem z moim mężem do drzwi. Chłopaki bardzo się zmienili. Nie chodzi tu tylko o te dziesiątki nowych tatuaży. Louis nie ma już tej grzywki, która zasłaniała to jak bardzo jest niebezpieczny. Liam przez ten zarost wygląda o wiele dojrzalej... a Brian? Obciął włosy, przebił wargę, ma tatuaż na szyi....a więc nie tylko Hazz się zmienił. 

-A więc to ty jesteś Phoebe

-A ja pana nie znam

-A wiesz ja mam na imię Louis-kucnął przed nią-i jestem twoim...

-Wujkiem-krzyknęłam i rzuciła mu się na szyję. Wszyscy zaczęli się śmiać.

-Zoe-powiedział Liam i przytulił mnie-gdzie ciebie tu wywiało

-Tyle cię szukaliśmy -odezwał się Tomlinson i położył jakieś paczki na kredensie. 

-Ale jesteś -uśmiechnął się Brian

-Jestem...dobra wejdźcie do salonu

__________________________________________________________________

Oczami Hazzy

Poszliśmy do pomieszczenia, w którym stał pięknie nakryty stół i niesamowita choinka 

-Wziąłeś? -zapytałem Louis'a

-Tak. Wszystkie są na korytarzu

-Dobra wy tu zagadujcie moją córcie a ja idę pomóc Zu

Poszedłem do kuchni, w której była Zoe. Podszedłem do niej cicho i przytuliłem

-Ty też masz wrażenie, że to sen? Że zaraz się obudzisz a mnie tu nie będzie? 

-Nie Zu...to się dzieje naprawdę. Jestem tu z tobą...po pięciu latach cię znalazłem i już nie pozwolę nigdzie jechać-pocałowałem ją w policzek i położyłem głowę na jej ramieniu. 

-Wzięliśmy prezenty-uśmiechnąłem się i wpatrywałem jak kroi warzywa

-Prezenty? Przecież dzisiaj nas znalazłeś

-Kupowałem dla was prezenty co roku

-Kocham cię Harry. Tak bardzo cię kocham-odwróciła się i wtuliła w mój tors. 

-Ja ciebie też kocham. 

-Harry? Dlaczego napisałeś do mnie e-maila w którym piszesz, że mam o tobie zapomnieć? 

-Co? Nie, to nie ja. Ktoś zmienił mi hasło na poczcie i pewnie ten ktoś to napisał. Nigdy bym nie chciał byś o mnie zapomniał

-Harry

-Tak? 

-Nie wiem czy powinnam o tym mówić, ale Zayn powiedział mi, że mnie....że mnie kocha

-A ty? 

-Ja...ja nie wiem. 

-Nie wiesz? Kochasz go czy nie? 

Odsunęła się ode mnie i patrzyła mi w oczy. 

-Mamo a wujek Louis powiedział, że na weekend zabierze mnie do Disneylandu-nasza rozmowa została przerwana przez Phoebe. 

Podszedłem do niej i wziąłem ją na ręce. 

-A jeśli chcesz to w wakacje możemy lecieć do Hiszpani do twojego wujka Nialla i cioci Jennifer

-Tak!-krzyknęła i mocno mnie przytuliła

_________________________________________________________________

Oczami Zoe

Kocham Zayna czy nie? Oto jest pytanie. Na pewno jest bliski mojemu sercu, bo spędziłam z nim pięć lat. Natomiast Harry to mój mąż i ojciec Phoebe, ale po tak długim czasie nieobecności dziwnie się czuję gdy mnie całuje i mówi, że kocha. 

-Idźcie do salonu

-Pomóc ci w czymś? 

Pokręciłam przecząco głową i odwróciłam się. Harry z córką na rękach wyszedł. Słyszałam ich śmiechy, dla mnie tak bolesne. Nie boli mnie to, że wrócili, tylko to, że jak gdyby nigdy nic rozmawiają. Ne tłumaczą się gdzie byli tyle lat i czemu nie dzwonili. Nie wyjaśniają gdzie jest Julie i Danielle...nie mówią nic. Uspokoiłam się i ze sztucznym uśmiecham, poszłam do salonu. Wszyscy siedzieli już przy stole więc ja zrobiłam to samo. Odmówiliśmy modlitwę i złożyliśmy sobie życzenia. 

-Kiedy przyjdzie Mikołaj? -zapytała Phoebe kiedy jeszcze nawet nie zasiedliśmy do kolacji

-Jak zaświeci pierwsza gwiazda-wytłumaczył Harry-i jak coś zjeść

-Ok...a tato?... ale to fajnie brzmi-zaśmiała się. Była szczęśliwa, że w końcu może powiedzieć do kogoś "tato"-no więc tato. Powiesz mi dlaczego cię tutaj nie było z nami tak długo? Ja płakałam, wiesz? 

Wszyscy spojrzeli na Harry'ego i tylko czekaliśmy aż wydusi z siebie słowo. Chłopak wstał i podszedł do smutnej córki 

-Nie było mnie tu, bo gdybym był ty i twoja mama byłybyście w niebezpieczeństwie-widziałam przerażenie w oczach dziewczynki

-Ale teraz jest już dobrze, prawda?

No właśnie...jest dobrze? Całkiem zapomniałam o Chrisie i reszcie GS

-Tak. Teraz już wszystko będzie dobrze

Zaczęliśmy jeść. Tommo cały czas opowiadał Phoebe kawały a ta tak bardzo się śmiała, że niemal nie mogła jeść. 

-Już jest pierwsza gwiazdka? 

-Chodźmy zobaczyć na taras-powiedziałam

Phoebe złapała mnie i Harry'ego za ręce i poprowadziła do ogrodu. Za nami szli Liam i Brian.

-Tu są setki gwiazdek!-krzyknęła-Mikołaj już dawno powinien być 

-Pewnie zaraz będzie-wpatrywałam się w niebo, zobaczyłam spadającą gwiazdę i pomyślałam "niech już zawsze będzie idealnie" 

-Widzieliście takie coś spadające?-zapytała

-Tak, to była chyba spadająca gwiazda-powiedział Liam

-Nie, to Mikołaj!

Pobiegła do domu a my tylko się zaśmialiśmy i poszliśmy za nią

-Mówiłam!-usłyszałam głos córki

Gdy weszliśmy do salonu zobaczyliśmy górę prezentów i Phoebe stojącą przy nich.

-Kto pierwszy? -zapytała

-Mogę ja? Mogę ja? Proszeeee

-Najmłodsi mają pierwszeństwo 

Mała zaczęła szukać swojego imienia na pudłach, w końcu znalazła dwa. Jeden niemal tak duży jak ona a drugi tak malutki jak jej rączka. Oczywiście najpierw otworzyła ten dużo, w którym był wielki miś ode mnie i Zayn'a. Niemal pisnęła ze szczęścia. W drugim, tym mniejszym była bransoletka z napisem "Phoebe" od Harry'ego. 

-Jaka śliczna

Wszyscy otworzyliśmy swoje podarunki i usiedliśmy prze stole

~*~

-Usnęła?-zapytał Liam

-Tak-odpowiedziałam i cicho zamknęłam drzwi -teraz możemy w spokoju porozmawiać

-O czym?-czy Louis'a naprawdę tak zdziwiło moje pytanie? 

-Może o tym gdzie są dziewczyny? Dlaczego nie miałam z wami kontaktu przez pięć pieprzonych lat.

-Dziewczyny...one nie żyją -powiedział Harry i spuścił wzrok

Jak to? Danielle i Julie nie żyją? Nie! oni kłamią! Na pewno to jakiś głupi żart

-Nie!-krzyknęłam i wybiegłam do ogrodu 

 ----------------------------------------------------------------------------------
Wiecie co? To trochę boli...gdy prosicie o rozdział ja zawalam nawet naukę by go napisać, ale gdy ja proszę o zwykłe zagłosowanie zalewie garstka pomaga...no nic
Piszcie czy podoba wam się rozdział...długi dzisiaj wyszedł <3
http://sonda.hanzo.pl/sondy,211484,wlIM.html

Kocham
Kasia
xx