Epilog "Płakałam, bo żył, płakałam bo zmarł"

________________________________________

Oczami Zoe

Obudziłam się. Wpatrywałam się w sufit i bałam się obrócić głowę. Co jeśli to co wydarzyło się wczoraj to tylko sen? Co jeśli te ostatnie kilka miesięcy to sen? Pozwolili przechyliłam głowę w prawą stronę, małe łóżeczko, Phoebe i Harry. A więc to nie sen. To piękna rzeczywistość. Usiadłam na łóżku i przyglądałam się w loczkowi chodzącemu z małą na rękach. W pewnym momencie odwrócił się w moją stronę. Uśmiechnęłam się i musiałam powstrzymać łzy. Szczęście znów zaczęło napływać do mojego życia.  

-Hej piękna-wyszeptał

-Hej 

-Gdy spałaś był lekarz

-I co?-bałam się, że z Phoeb może coś się dziać

-Wszystko dobrze. Przyszedł powiedzieć, że po południu możemy jechać do domu.

-Tak szybko?

-Mała tryska zdrowiem, więc czemu mieliby was tu trzymać. 

Usiadł obok mnie

-Jak myślisz, do kogo jest bardziej podobna?

-Dołeczki i usta ma po tobie a po mnie ma...

-Nosek

-Witam młodych rodziców-powiedział wchodzący do pomieszczenia chłopak. Zayn. 

-Cześć-powiedziałam cicho i przytuliłam przyjaciela. Teraz to dopiero obudziłam potwora w Harry'm. Mimo to podał mi Phoebe i również przywitał się z Malikiem. 

-Co tam?-zapytał Hazz 

-Przyniosłem wam owoce, rzeczy dla małej i dla Zoe...Julie dała-wytłumaczył

-Dziękuję

-Kiedy wychodzicie?

-Dzisiaj-uśmiechnęłam się na samą myśl o tym. 

-To świetnie-również się uśmiechnął-będziecie jeszcze czegoś potrzebowali?

-Raczej nie-czy Harry znów był zazdrosny? Przecież dobrze wiedział, że zaprzyjaźniłam się z Zayn'em. 

-A więc ja uciekam, przyjechałem tylko wam to podrzucić. Pa

Pożegnał się i wyszedł

-Harry?

-Tak?

-Co ty znów odwalasz?

-O co ci chodzi?

-Jesteś zazdrosny

-N-nie

-Jasne-powiedziałam i odwróciłam wzrok, wpatrując się w córkę. 

-A ty nie byłabyś zazdrosna, gdybym przytulał twoją koleżankę?

-Wiesz przecież, ze to było tylko przywitanie. Zayn jest także moim przyjacielem. 

-Ale...

-Nie ma, żadnego "ale", Hazz. Kocham cie i dobrze o tym wiesz. Jesteśmy małżeństwem i mamy piękną córeczkę. Czy myślisz, że mogłabym to zepsuć ? -patrzyłam na niego z żalem 

-Przepraszam. Je też was potwornie kocham-przybliżył się i przytulił nas, dając mi całusa w usta. 

-Wiem o tym, kochanie....Zdajesz sobie sprawę z tego, że już urodziłam, i że powróci to całe piekło?

-Nie powróci. Nie myśl o tym. 

-Co będziemy robić jak wrócimy do domu?

-Obejrzymy w trójkę jakiś film

-Harry jesteś świadom,  że noworodki prawie cały czas śpią?-zaśmiałam się cicho

-A więc w dwójkę 

~*~

-Podaj mi jeszcze jej czapkę-powiedziałam po czym Harry wyciągnął rzecz z torby z ciuchami, które niedawno kupiliśmy dla Phoebe 

-Państwo już do domu?-zapytał doktor wchodzący do sali

-Tak-powiedział Harry z uśmiechem na twarzy

-A więc udanego dnia. Phoebe jest chyba jednym z nielicznych dzieci, które prawie nie płaczą-zaśmiał się- a ile państwo moją lat, jeśli mogę wiedzieć? 

-Ja mam 19 a Harry 21

-Młodzi

-Ale przeżyliśmy razem więcej niż stare, dobre małżeństwo-odpowiedział loczek i pocałował mnie w czoło

-A więc życzę Wam, żebyście już zawsze byli tacy szczęśliwi

-Dziękujemy-powiedzieliśmy niemal równocześnie. 

Lekarz wyszedł, zabraliśmy resztę rzeczy i zrobiliśmy to samo. Wózek, który kupił Harry jest naprawdę śliczny. Morski z białymi elementami. 

Wyszliśmy ze szpitala i ruszyliśmy w stronę auta. Wzięłam Phoeb na ręce i usiadłam z nią na tylnym siedzeniu. Styles schował wózek do bagażnika i w mgnieniu oka znalazł się z samochodzie.

-No i znów ta jesienna pogoda.

-Włącz ogrzewanie-naprawdę było dość zimno nawet jak na końcówkę września

Usłyszałam odpalanie silnika i lekkie ciepło uderzające w moje ciało

-Phoebe znów zasnęła-powiedziałam cicho

-To też ma po mnie-zaśmiałam się. To akurat była prawda.

Jechaliśmy zatłoczonymi ulicami Londynu.

-Jakie korki-marudził chłopak

-Jest 18:30 ludzie wracają z pracy

Po długim staniu na światłach w końcu podjechaliśmy pod dom. Sama myśl, że nie będziemy musieli już jeździć do żadnych szpitali, że będziemy we trójkę...szczęśliwi, wywoływała uśmiech na mojej twarz

-Chcesz herbatę?-zapytał Hazz gdy weszliśmy do salonu

-Tak. Ja idę nakarmić małą

-Ok 

_________________________________________________________

Oczami Harry'ego

Wstawiłem wodę na herbatę gdy dostałem wiadomość

"Od: Louis

Stary, powiedziałeś jej?"

Jasne, że nie powiedziałem. Teraz? Teraz miałem jej mówić? Przecież się nie zgodzi, a poza tym obiecałem, że będzie dobrze, powiedziałam, żeby nie myślała o tym co złe. Mniejsza z tym i tak jej nie powiem....na razie. 

"Do: Louis

Nie, nie powiedziałem. Zrobię to gdy nadejdzie odpowiedni moment"

Z rozmyśleń wyrwał mnie gwiazd gotującej się wody, którą wlałem do kubów i zaniosłem do salonu. Wryło mnie gdy zobaczyłem Zoe leżącą na kanapie z naszą córeczką na brzuchu. Piękny widok. 

-Proszę-powiedziałem i postawiłem na stoliku

-Dziękuję

Nagle usłyszałem cichy płacz Phoebe. Ał to boli. Czułem się jakby płakał, bo coś ją boli...jakby była nie szczęśliwa. Wziąłem ją od ukochanej. Ruszyłem do szafki z książkami i wziąłem tę którą mama czytała mi gdy byłem bardzo mały

-Harry czy ty wiesz, że ona i tak nic nie rozumie? 

-Tak, ale gdy czyta się dziecku od najmłodszych lat to szybciej się rozwija

_________________________________________________________

Oczami Zoe

Słodko to wyglądało, gdy Harry chodził z nią na rękach i coś jej czytał. Siedziałam po turecku na sofie i przyglądałam się im. Właśnie zyskałam coś o czym marzyłam od zawsze. Zyskałam rodzinę...piękną, kochającą się rodzinę. Wiedziała, że zrobię wszystko byśmy byli szczęśliwi. Zrobię wszystko by było dobrze. Zastanawiało mnie tylko co z GS. Poddali się? Na pewno nie. Przecież nie wybaczyliby nam zabicie jednego z nich...nie wybaczyli by nam zabicie ich lidera...nie wybaczyliby nam zabicie Chris'a. Nagle usłyszałam pukanie do drzwi. 

-Otworzę-wyszeptała

Przeszłam do kuchni po drodze odstawiając kubek do zlewu a następnie na korytarz. Zapaliłam światło w pomieszczeniu i chwyciłam za klamkę. Otworzyłam. Na zewnątrz stała jakaś osoba w kapturze i odwrócona do mnie tyłem. Trochę się wystraszyłam.

-Mogę w czymś pomóc?-zapytałam

-Przyznaj, że William był podobny do mnie-te słowa zmroziły całą krew w moich żyłach, serce przestało bić a nogi ugięły się pode mną. Postać odwróciła się i zdjęła kaptur.

-Wróciłem Zoe-uśmiech na jego twarzy był niczym zaciśnięta lina na mojej szyi. Jak? Jak to możliwe? Czyżby horror wrócił razem z nim? Nie Zoe! To tylko twoja wyobraźnia! To tylko twoja chora wyobraźnia. Opamiętaj się! Go nie ma! Nie może go być! 

-Masz naprawdę ładną rodzinę, kochanie-nie, tego było już za wiele. Zatrzasnęłam drzwi i trzęsącymi się rękami zamknęłam je na wszystkie możliwe spusty. Pobiegłam w stronę tylnych drzwi i zrobiłam to samo. Zsunęłam się po ścianie. Usłyszałam dźwięk, to był dźwięk mojego załamania. Płakałam bo żył, płakałam bo zmarł. Nie wiedziałam już, co jest prawdą a co tylko wybrykiem mojej wyobraźni. Nagle poczułam czyjąś dłoń na mojej nodze. Szybko ją strąciłam i wstałam. 

-Kochanie co się stało? Kto to był?-przerażenie w oczach Harry'ego było ogromne. Rzuciłam mu sie na szyję i zaczęłam płakać jeszcze bardziej-Zoe co się do cholery jasnej stało?

-On wrócił Harry! On wrócił!

-Kto wrócił? Mów?

-------------------------------------------------------------------------

I w ten oto sposób kończę 2 sezon It's just a scra. 

Chciałabym wam ogromnie podziękować, bo przecież bez was nie nabiłabym 91 tys. wyświetleń. Kocham Was. Wiem, że teraz pewnie chcecie mnie zabić, bo nie napisałam ostatnich słów Zoe, ale taki był zamiar. W piątek albo w sobotę pojawi się trailer do 3 sezonu. Komentujcie. 

Jeśli macie jakieś pytania to śmiało możecie pisać na aska http://ask.fm/Directionerka147

Kocham i dziękuje

Kasia

xx