Rozdział 94

______________________________________________________
Oczami Hazzy

Siedziałem wpatrując się w kieliszek wina z którego nie upiłem nawet łyka. Pewnie dlatego, że przyjechałem z córką samochodem a może dlatego, że tak cholernie boję się o Zoe...Nie! Wszystko będzie dobrze, muszę jej ufać. Nagle poczułem wibracje telefonu z tylnej kieszeni spodni. Byłem wręcz przekonany, że to dzwoni Zu, ale...to nie była ona...to był James.
-Czego?-zapytałem oschle
-Harry przyjedź do mnie Zou tu jest!-krzyczał
-Tak jasne-Nie wierzyłem mu
-Nie powiedziała ci, że dziś z nią gadałem?
-Nie.

-Dzisiaj w szpitalu. Mówiłem jej, że będą chcieli Was spalić to mi nie uwierzyła...tak jak ty teraz. Śledziłem ją. Siedziałem u was pod domem, gdy przyjechał Chris-na sam dźwięk jego imienia zacisnąłem pięści-i potem wybiegł i odjechał. Wiedziałem, że coś jest nie tak...i miałem rację. Z domu zaczęły wydostawać się płomienie. Nie myślałem ani chwili po prostu wbiegłem tam po nią. W pośpiechu zabrałem jeszcze jakieś wasze zdjęcie, które nie spłonęło
To niemożliwe. Przecież James nie jest po naszej stronie.
-Dlaczego mam ci wierzyć?
-Mam obok siebie twoją ledwo żywą żonę. GS o niczym nie wiedzą. Nie będę chciał cię zabić.
Rozłączył się. Nie wiedziałem co mam zrobić. Nerwowo stukałem ręką w stół
-Wszystko ok?-zapytał Lou
-Zajmijcie się Phoebe do mojego powrotu.
Wybiegłem z mieszkania i wsiadłem do auta. Z pośpiechem odpaliłem silnik. Z piskim opon odjechałem. Chwyciłem telefon i wybrałem numer do Zoe, ale nie było nawet sygnału. "Kurwa" pomyślałem. Dojechałem do niewielkiego, pokrytego czerwoną cegłą domu. Mieszkanie James'a. Bez chwili zastanowienia podbiegłem do drzwi, otworzyłem je i wbiegłem do środka.
-Zoe-krzyknąłem wyciągając broń
-Harry tutaj-usłyszałem głos James'a w kierunku którego poszedłem.
W salonie, na kanapie leżała Zu z podwiniętą nogawką spodni od piżamy. Cała łydka była poparzona. Dziewczyna ledwo łapała oddechy.
-Kiedy ją znalazłem była przywiązana do krzesła i nieprzytomna. Zrobiłem jej sztuczne oddychanie i się ocknęła, ale nadal śpi. Przepraszam, że nie zawiozłem jej do szpitala, ale wiesz...zaraz by pytali.
Nie byłem pewny czy dobrze słyszę. James Johnson właśnie powiedział "przepraszam"? Świat oszalał
-Dlaczego to zrobiłeś?
-Ja...ja nie wiem.
-Musimy się nią zająć-wytłumaczyłem
-Moja dziewczyna poszła na górę. Ona studiuje medycynę...pomoże jej
-Czy ona wie o...
-Nie-nie dał mi dokończyć
Gładziłem ukochaną po włosach, modląc się by przeżyła. Dziewczyna Jamesa-Annabeth-wstrzyknęła jej jakiś lek przeciwbólowy.
-Wszystko będzie dobrze-szepnąłem jej do ucha
-Ma poparzenia tylko na nodze?-zapytała
-Tak-odpowiedział chłopak-Harry, moglibyśmy pogadać?
Kiwnąłem lekko głową i ruszyłem za nim do ogrodu. Usiedliśmy na ławce i przez chwilę milczeliśmy
-Nie chce już tej wojny-przerwał ciszę
-Słucham?
-Nie chce narażać najbliższych. Chce by to wszystko się skończyło, ale Chris nie dopuści do rozejmu.
-Nie tylko ty tego chcesz, ale czemu mam ci wierzyć?

-Ledwo uszedłem dzisiaj z życiem ratując Zoe-powiedział słabo się uśmiechając

Faktycznie miał zadrapania na całej twarzy i poparzony policzek.
Nie mogę mu powiedzieć więcej. Nie mogę wyjawić mu, że wyjeżdżamy, nie ufam mu. Już chciałem otworzyć usta i coś powiedzieć kiedy usłyszałem krzyk Zoe. Zerwałem się i pobiegłem do środka. Dziewczyna się obudziła a środki przeciwbólowe okazały się za słabe. Złapałem jej nadgarstki by nie dotykała rany. Annabeth chwyciła jakąś ciecz i polała oparzenie. Zoe wręcz zawyła z bólu i wbiła paznokcie w moje ręce. Przytuliłem ją do siebie.
-Puść mnie!-krzyczała próbując się wyrwać. Była w szoku. Oderwałem ją od siebie by mogła zobaczyć moją twarz. Trochę się uspokoiła, ale nadal histerycznie wylewała łzy. Po pięciu minutach ból chyba ustał, bo bezsilna opadła na kanapę. Spojrzałem na moje ręce, całe we krwi lejącej się z ran zadanych przez ukochaną. Usiadłem bliżej niej i wytarłem brudny od popiołu policzek.
-James cię uratował-powiedziałem ledwie słyszalnym głosem.
-Harry przepraszam
-Za co?
-Za to, że nie powiedziałam ci o tym, że gadałam z Johnson'em i o tym co mi przekazał. Przecież ty i Phoebe moglibyście wtedy tam być...-zaniosła się łzami
-Ciii nie płacze-przytuliłem ją do siebie.
-James powiedział mi o tym, że Chris będzie chciał nas spalić.
-Nie damy mu tej satysfakcji-spuściłem głowę. Zacząłem się zastanawiać nad tym, co by było gdyby nikt jej nie wyciągnął z tego domu.
-Harry?-pociągnęła mój podbródek z górę -On myśli, że nie żyje. Wykorzystajmy to
-Nie teraz...pamiętasz nasz plan?
-Tak

~*~

Zabrałem Zoe i pojechałem z nią do Niall'a. Annabeth dała mi jakieś zastrzyki w razie, gdyby coś się działo. Na noc zatrzymamy się w mojego kuzyna a później...nie wiem. Jutro jedziemy obejrzeć dom, więc może uda się go kupić od ręki.
-Cześć-powiedział wesoło Louis-o kurwa co ci się stało?-podbiegł do nas gdy zobaczył nogę Zu.
-Bawiłem się ogniem
-A tak serio?
-Chris złożył mi wizytę. Przywiązał mnie, podpalił dom...i uciekł. James mnie uratował
-Jemes?-zapytał Niall, który dołączył do rozmowy

Pokiwałem głową i pomogłem mojej żonie zdjąć płaszcz.
-Możemy u was dziś przenocować?-zapytałem Horana

-Jasne, zostawajcie jak długo chcecie-mówił odsuwając krzesło od stołu.
-Co Chris ci powiedział?-wkroczył Liam
-Że najlepiej zabijać to co nas niszczy. Mu chodzi o mnie, wy tylko stoicie mu na drodze.
-I będziemy stać dalej-oznajmił Brian

-Oszaleliście? Nie możecie. 

-To co mamy dać ci zginać?-niemal krzyknąłem

-Tak chyba będzie najlepiej. Dadzą wam spokój

Wziąłem jej twarz w swoje ręce i przysunąłem blisko swojej twarzy

-Nigdy tak nie mów. Będziemy walczyć razem, bo wszyscy tutaj jesteśmy rodziną.Owszem to co dzieje się teraz jest sto razy niebezpieczniejsze niż poprzednie akcje, ale teraz chodzi o coś więcej niż tylko szacunek
w oczach innych. 

------------------------------------------------------------------------------------------
Jakiś taki krótki, ale jest :) Dzisiaj ogłosili wyniki na ten blog miesiąca...miałam 3 miejsce.

W tym tygodniu (do piątku) nie dodam raczej rozdziału, bo muszę zrobić pracę zaliczeniową z plastyki a mam strasznie dużo pracy :/ Miałam czas od początku roku, ale jak to ja wszystko robię na ostatnią chwilę.

Komentujcie
Kasia