Rozdział 100

_______________________________________________________________________
Oczami Louisa

Tęsknota to mało powiedziane. To co teraz czuje to rozszarpujący od środka ból. Próbuję zapomnieć o tym co się stało, próbuje tłumaczyć sobie jak dziecku, że Julie wróci, ale ona nie wraca. To moja wina, przecież gdybym wtedy się w niej nie zakochał ona wróciłaby do Dublina i byłaby bezpieczna. A tak zginęła wykończona emocjonalnie, tylko dlaczego ja o niczym nie wiedziałem? Jak mogłem przeoczyć to, że ma kontakt z Chris'em? Jak mogłem nie zorientować się, że coś jest nie tak? Może nie chciała mi powiedzieć przez te wszystkie kłótnie? Może one wykańczały ją jeszcze bardziej? Mogłem jej wtedy pomóc, zawsze to robiłem, ale wtedy, w czasie kiedy byłem jej najbardziej potrzebny, nie zrobiłem nic. Gdybym mógł zamieniłbym się z nią teraz miejscami. Wiele razy chciałem odebrać sobie życie, bo nie widziałem sensu istnienia bez niej, ale nie zrobiłem tego. Czemu? Pewnie dlatego, że Bóg chce bym żył z myślą, że to ja ją zabiłem. A to jest jeszcze gorsze niż śmierć. Gdy przypomnę sobie jacy kiedyś byliśmy szczęśliwi, uśmiech sam wkrada mi się na twarz. Tysiące pocałunków, miłe słowa, pierścionek, planowanie ślubie. A potem kłótnie, wyzwiska, zerwanie zaręczyn i śmierć nas obojga. Ona odeszła ciałem a ja duszą. Nie pogniewałbym się gdyby zabili mnie na tej wojnie, wcześniej jednak musiałbym się upewnić, że Chris i jego banda pójdą w moje ślady. Najpierw zniszczymy Molly, niech Dean się męczy tak jak ja, a potem wykarczujemy resztę.
Nagle usłyszałem jak ktoś wchodzi do salonu. Wszyscy poszli spać, więc zostałem tylko ja.
-Louis?-to Harry
Podniosłem na niego wzrok. Czemu mi się tak w życiu nie poszczęściło?
-Stary co jest?
-Nic-powiedziałem i znów schowałem twarz w ręce, w miejsce gdzie mogłem wolno myśleć.
-Znam cię nie od dziś, widzę, że coś jest nie tak. Mów co cię dręczy
-Julie-powiedziałem cicho.
-Julie?
-Czemu nie mogę mieć takiego życia jak ty? Piękna żona, córka, dom...
-I mordercy na karku?-dokończył-Louis, nie pozwoliłbym, żebyś miał takie życie. Codziennie bał się o swoją rodzinę. Przytulał żonę tak, jakbyś to robił ostatni raz. Tłumaczył córce dlaczego nie było cię tyle lat. Martwił się zostawiając dziewczyny w innym pokoju. Czasem nie wiesz jak bardzo chce iść do GS i ich zabić, ale nie mogę, bo mam rodzinę, której jestem potrzebny. Teraz muszę myśleć nie tylko o sobie. Nie mogę myśleć impulsywnie. Każdy ruch muszę przemyśleć, bo jeśli tego nie zrobię wszyscy na których mi zależy, zginą.
-Ale ty masz przynajmniej dla kogo żyć
-A ty żyj by wkurwić innych. Żyj dla Julie, na pewno nie chciałaby żebyś się poddał. Nie pozwól by jej śmierć poszła na marne.
-Dzięki Harry
-Przyjaciołom się pomaga-powiedziałam z uśmiechem-idź już spać.

_____________________________________________________________________________
Oczami Zoe

Leżałam w łóżku gdy do pokoju wszedł Harry. Bez słowa położył się obok mnie i ułożył głowę na moim brzuchu. Wtopiłam ręce w jego loki.
-Harry?
-Hmmm
-Kiedy zamierzacie...
-Nie wiem-nie dał mi dokończyć. Dobrze wiedział o co chcę zapytać
-Kocham cię
-Ja ciebie też. Zoe, co powiesz na odnowienie przysięgi w kwietniu?
Uśmiechnęłam się na samą myśl o ślubie.
-Idealnie
-Będziemy mieli mnóstwo czasu by wszystko zorganizować
-Tym razem nie zobaczysz mojej sukni
~*~
Obróciłam się na lewy bok by przytulić się do Harry'ego, ale go już nie było. Otworzyłam oczy i spojrzałam na zegarek. 11:38. Powoli siadłam na łóżku i potarłam bolącą głową. Po co ja tyle wczoraj piłam? Miałam już wstawać, ale nagle po pokoju wpadł Hazz i rzucił się szczęśliwy na łóżko
-Z czego się tak cieszysz?
-Jedziemy do Rio
-Wiem
-Ale za dwa dni
-Co?
-Gadałem z Jenn i Niall'em i powiedzieli, że chętnie wezmę Phoebe na kilka dni. Mała też się zgodziła
-Ale za dwa dni?
-No-pokiwał głową. Od dawna nie widziałam go tak szczęśliwego-GS nie wiedzą gdzie mieszka Horan więc nic im nie grozi
-Ale...
-Nie ma żadnego "ale" obiecałaś mi
Uśmiechnęłam się do niego i mocno go przytuliłam. A więc jedziemy do Rio de Janeiro.
-Chłopaki tu zostają do naszego wyjazdu?
-Nie, wszyscy prócz Niall'a i Jennifer jadą dzisiaj do domu. Chcesz coś do jedzenia?
-Nie
-Na pewno?
-Tak
Położyłam się i szarpnęłam Harry'ego za rękę by zrobił to samo.
-Musisz coś zjeść
Zaśmiałam się. Powinno mnie to wkurzyć a nie rozśmieszyć. Może już tak bardzo irytuje mnie jego nadopiekuńczość, że staje się to dla mnie śmieszne?
-Kochanie-spojrzałam mu w oczy-jeśli będę głodna to przysięgam, że będziesz pierwszą osobą, która się o tym dowie, Ok?
-Ok
-Co będziemy dzisiaj robić?
-A na co masz ochotę?
-Nie wiem
-Może pójdziemy do ogrodu z Phoebe? Albo spędzimy cały dzień przed telewizorem pod kocem?
-Możemy iść na dwór a potem ogrzewać się na kanapie
-Świetny pomysł
-Idziemy do kuchni?
-A jednak głodna
-Spragniona
Mieliśmy już iść gdy nagle...


----------------------------------------------------------------------------------------
Rozdział krótki a to nie dlatego, że nie mam czasu czy coś, tylko dlatego, że strasznie źle się czuję. Boli mnie głowa, oczy i kręci mi się we łbie :C
Już dzisiaj IJAS przekroczy 200 000 wyświetleń *o*
co do tego rozdziału to początek jest smutny, bo pisałam go wczoraj a wczorajszy dzień nie był najlepszy...
Przypominam o konkursie, który trwa do 5 stycznie (nie mam jeszcze żadnych prac :C)


Kocham
Kasia