Rozdział 110

Poczułam oddech Harry'ego na lewym policzku. Nie otworzyłam oczu, chciałam jak najdłużej pozostać w moim śnie...w śnie, w którym nie było wojny, nie było zła, nie było strachu. Był tam świat, tak kolorowy i niesamowity, że nawet motyle nie śmiały czegokolwiek niszczyć. To był nasz świat. Żywych i umarłych...byliśmy tam razem, wszyscy. Julie siedziała na kolanach u Louis'a, Daniell tuliła Liam'a, podobnie jak Peter i jego ukochana. Moi rodzice siedzieli na trawie w swoich objęciach. Drake siedział z James'em jak ze starym przyjacielem. Wszyscy byli sobie równi, wszyscy z wyjątkiem JEGO. Harry siedział samotnie pod drzewem przy naszym starym domu. Nie spłonął, stoi tutaj. Podeszłam do niego i zobaczyłam, że tylko on nie jest szczęśliwy.

Usiadłam obok niego i patrzyłam jak ręką mąci wodę w "oczku". W pewnym momencie z czarnych odmętów, wyciągnął biała róże.Czy to ta, która kiedyś stała w wazonie w salonie? Przecież tamta już dawno uschła. Jednak nadal pamiętam jej zapach, mocny i tak przerażająco piękny.

-To wszystko zniknie-powiedział nagle
-Harry?
-Hmm?-nie patrzył na mnie
-Wolałbyś żebym umarła niż została tutaj?
-Nie chcę żebyś została tutaj, tylko.na ziemi. To jest świat który ty wymyślasz.
-Wolałbyś żebym została na ziemi czy umarła?
-Zasługujesz na to by żyć
-Ale gdy ktoś umrze ja zostanę i będę tutaj ze świadomością, że Bóg ukarał mnie i każe mi żyć z myślą, że oddali swoje życie dla mnie.
-Nie umrzemy.
-Jak to?
-Odejdą, ale nie umrą. Po prostu zasną. Taka jest kolej rzeczy, każdy kiedyś musi to zrobić. Każdy kiedyś zamknie oczy i nie da rady już nich otworzyć, ale pamiętaj, że i tak za jakiś czas wszyscy spotkamy się tam na górze i znów będziemy razem...szczęśliwi-uśmiechnął się i zajrzał mi prosto w oczy.
-Zoe?-usłyszałam głos Harry'ego...tego prawdziwego.
Wysiliłam się i wróciłam do rzeczywistości. Hazz leżał obok, opierając głowę na łokciu. Miał czerwone spojówki. Może za zmęczenia lub znów płakał.
-Co z twoimi oczami
-Nic takiego.
-Wydajesz się być strasznie zmęczony.
-Trochę tak jest. Nie mogłem spać w nocy. Ty też wyglądasz na wyczerpaną
-Nie mogłam spać we śnie
-Sen w śnie?-uśmiechnął się
-Jakby podwójny poziom...czasem się przydaje.
~*~
Phoebe jest już w szkole. Spodobało jej się tam.
-Mamy dzisiaj trening?-zapytała Lena przy śniadaniu
-Oczywiście, tyle tylko, że Harry i Zoe nie jadą-wytłumaczył Brian
-Jak ona sobie poradzi podczas wojny?-zaczął Josh
-Ona nie jedzie-powiedział Hazz

Czułam niepohamowaną wściekłość w moich żyłach.
-Miałam jechać.
-Ale nie pojedziesz. Za dużo ryzyko.
-Inne dziewczyny pojadą, prawda?
-Zoe nie zaczynaj
-Czemu ja nic nie mogę?!-krzyknęłam wstając od stołu.
Pobiegłam do pokoju a chwile potem Harry stanął w drzwiach. Oddalamy się od siebie...taj szybko i daleko.
-Zoe-nie słyszałam w jego głosie ani nutki złości
-Harry ja chce tam jechać
-Po co?
Zawahałam się przez chwilę. Powiedzieć mu? Nie mogę. Stwierdzi, że to głupie i nie pozwoli mi uczestniczyć w pojedynku.
Podszedł do mnie i usiadł na podłodze przede mną. Oparł brodę o moje kolana a jego ręce powędrował na dół moich pleców. Nie mówił ani słowa. Pewnie czekał aż powiem: "Ok zostanę", ale ja nie zamierzam tego mówić. Pochyliłam się i złączyłam nasze czoła. Jego zielone oczy były jeszcze bardziej widoczne w dziennym słońcu.
-Kocham cię, najbardziej na świecie-szepnął i musnął moje usta
-Ja ciebie też kocham...najbardziej na świecie.
Chłopak przybliżył wargi bliżej moich i zaczął mnie całować. Powoli lecz namiętnie.

Wstał i podniósł mnie tak, że musiałam opleść jego talię nogami by nie spaść. Usiadł na brzegu łóżka za mną na kolanach. Ani przez chwilę nie zabrał rąk z moich pleców i nie przyspieszył tempa pocałunku.
-Pamiętasz jak mówiłem o dwójce dzieci w naszym ogrodzie?-zapytał cicho
-Tak
-Chcesz tego?
-A ty?
-Nie chce by wychowywało się bez ojca.
-Po wojnie
-Po wojnie-powtórzył
Wplotłam ręce w jego loki i poczułam jak się uśmiecha. Usłyszałam krzyk Kevina...już wychodzą. Oderwaliśmy się od siebie a ja przytuliłam się do niego. Tak bardzo brakowało mi jego ciepła. 

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Wiem, że rozdział krótki no ale cóż...tak bywa. Kto z Was jest z Warszawy? Jadę tam prawdopodobnie w kwietniu na kilka dni. 

Jeśli pod tym postem nie będzie co najmniej 40 komentarzy nowy rozdział dodam za tydzień...nie chce tak pisać, ale jest coraz gorzej. Szkoła + dwa blogi to dla mnie za dużo. 

Kasia