Rozdział 35

Patrzył na mnie z błyskiem w oku. Gdy tylko zszedł ze sceny, pobiegłam do niego przepychając się pomiędzy setką ludzi. Dotarłam do niego i od razu rzuciłam się mu na szyję. Podniósł mnie a ja oplotłam nogami jego talię. Czy on właśnie zrobił dla mnie coś co uważał za NIEMOŻLIWE? Cholera! Tak, to prawda. Harry zaśpiewał najpiękniejszą piosenkę na świecie, specjalnie dla mnie przed tyloma osobami. Staliśmy na samym środku widowni, otoczeni wieloma parami oczu. Wtedy nie liczyło się nic, był tylko on. Moje całe życia opierało się na jednym krótkim imieniu-Harry.
-Kocham Cię -mruknął do mojego ucha.
-ja też cie kocham Hazz.
Stanęłam na swoich nogach, nadal otulona ramionami chłopaka.
-Zou, nawet nie wiesz jak wiele dla mnie zna..-nie dałam mu dokończył. Chwyciłam go za koszulkę i przyciągnęłam bliżej. Wpiłam się wargami w jego. Dreszcze przeszły mi przez całe ciało, gdy do moich nozdrzy dotarł jego zapach. Nie wiem czemu, ale nawet gdy byłam już do niego przyzwyczajona, za każdym razem gdy tylko go poczułam zachowywałam się tak samo.
-Chodźmy stąd-szepnął odrywając się ode mnie
-Gdzie?
-Do parku? Restauracji? Kina? Teatru? Gdziekolwiek byleby z tobą.
-Więc kino? -zapytałam z uśmiechem.
-Jasne
Wychodząc z klubu poinformowałam o tym Julie, która przyjęła to bez żadnego sprzeciwu.
Kiedy byliśmy już na zewnątrz poczułam na ciele zimny powiew styczniowego wiatru. Harry to zauważył bo chciał zdjąć swój płaszcz i owinąć go wokół moich ramion, jednak ja byłam szybsza. Zatrzymałam jego ręce w odzewie otrzymałam małe niezadowolenie. Po prostu nie chciałam żeby mu było zimno. Wzięłam tylko jego rękę i położyłam ją ma swoim ramieniu, wtulając się głębiej w jego kurtkę. Nie musiałam długo czekać by poczuć jak mój ukochany zaciska swój uścisk na mnie.
-Zoe, mam pytanie.
-Tak?
-Jak wyobrażasz sobie nasz ślub ?
To pytanie zmusiło mnie do dłuższego zastanowienia się.
-Chciałabym żeby była tak Julia, moja ciocia a co najważniejsze ty. Zawsze gdy byłam mała mówiłam tacie, jak to będzie fajnie gdy będzie prowadził mnie do ołtarza. Los jednak chyba tego nie chciał. A ty? Kogo chciałbyś zaprosił?
-ja? Hmmm...moją ciocię która pomogła mi zebrać pieniądze na okup. Chciałbym żeby był tam mój przyjaciel, ale ten prawdziwy nie taki jak James czy Peter. Przyjedzie do nas jak już będziemy w Londynie. Ale tak naprawdę nie chodziło mi o gości a raczej o miesiąc, dzień, miejsce.
-to nie jest ważne
-jak to nie jest ważne ? Myślałem ze każda dziewczyna myśli tylko o tym.
-Najwidoczniej nie jestem jak ta reszta.
-oczywiście ze nie. Wiedziałem to od zawsze.
Uśmiechnęłam się.

~*~

Dotarliśmy już do miejsca, do którego tak uparcie pragnęliśmy się dostać. Harry kupił nam bilety na jakiś dramat, który od dawna chciałam obejrzeć. Zajęliśmy miejsca na samym końcu sali, gdzie były podwójne siedzenia. W tamtej chwili dziękowałam Bogu za to ze w tym kinie było tak ciepło. Oprócz nas było tam jeszcze kilka osób. Przez cały film siedziałam wtulona w Hazze. Pod koniec seansu nie wytrzymał i popłakałam się na wieść ze głowni bohaterowie zginęli, wtuleni w siebie
-Harry my będzie razem już...
-Zawsze-dokończył za mnie.
-Kocham cię
Chłopak pocałował mnie delikatnie w usta, co miało znaczyć, że on czuję to samo
-Będziemy razem. Juz zawsze. Obiecuję. Nic nigdy nas nie rodzili, nawet śmierć. Rozumiesz Zoe? Będziemy razem jak długo będziemy tego chcieli.
Nie wiedziałam co powiedzieć po tym wyznaniu. Czy on czytał mi w myślach, bo ja byłam tego samego zdania. Jeszcze niedawno tak cholernie bałam się Hazzy a teraz planujemy nasz ślub i mówimy sobie, że nic nie jest w stanie nas rozdzielić. Czy to naprawdę mogło być prawdziwe? Czy takie żeby nie dzieją się tylko w filmach? Przecież w prawdziwym życiu zakochanie trwa bardzo długo TAK? A o tusz to NIE. Miłość nie zna czasu ani miejsca i tak naprawdę zakochujesz się od razu, tylko za początku o tym nie wiesz. Kochasz każdy kawałek ciała ukochanej osoby. Jest dla ciebie jak heroina...uzależnia. Nie możesz bez niej żyć, nie możesz oddychać bez świadomości ze wszystko z nią OK. Jest twoim tlenem. Tak właśnie było w przypadku Hazzy. On był moim.osobistym narkotykiem, którego
zażywałam by poczuć jak żyć.
-chodźmy-to właśnie głos Hazzy wyrwał mnie z zamysłu.

~*~

Byliśmy już prawie pod domem Julie. Nie byłam jakąś wielką fanką zimowych wieczorów, więc gdy tylko weszliśmy do mieszkania zdjęłam buty i pobiegłam do pokoju, rzucając się z ciuchach pod kołdrę. Zaraz za mną w pomieszczeniu zawitał Harry. Widziałam jego czerwone od zimna poliki. Wyglądał tak słodko, o wiele młodziej niż faktycznie.
-weź gorąca kąpiel. Ogrzej się.
-A ty?
-pójdę po tobie księżniczko. Teraz zrobię sobie gorąca herbatę i jakoś wytrzymam-powiedział z uśmiecham na ustach. Dobrze wiedziałam ze chce tam iść ze mną
-A możne...um...chcesz wziąć tę kąpiel ze mną?
-Mówisz serio?
-tak-wziąłem się na odwagę i spojrzałam w jego przepełnione szczęścia i zielenią oczy-pójdę nalać wody do wanny.
-Nie. Siedź tu, ja to zrobię. Zdejmij tę kurtkę. -Usłyszałam zanim zniknął za drzwiami łazienki. Chwilę później w pokoju rozległ się odgłos lejącej się wody. Chciałam wstać z łóżka lecz ból, który poczułam na karku mi to strasznie utrudnił. Pisnęłam z bólu, co spowodowało ze pojawił się Harry.
-co jest-na jego twarzy widziałam troskę
-Nic, tylko...bardzo mnie boli mnie kark. Chyba źle się ułożyłam wtedy w samochodzie
-Oj nie martw się, zrobię ci masaż i wszystko minie-podszedł do mnie i znów powalił mnie na łóżko, by sam zniknąć za drzwiami. Nie leżałam tak jednak zbyt długo bo znów pojawił się ON łapiąc mnie w tali i pomagając wstać. Ból zaczął podążać w kierunku kręgosłupa. To bolało tak bardzo ze zatrzymałam się w pól kroku i zrezygnowana powiedziałam ze nie dam rady dojść. Chłopak jednak nie dał za wygraną, złapał mnie za uda i podniósł do góry Teraz byłam w jego rekach...dosłownie. Posadził mnie na prześle obok umywalki. Zobaczyłam wannę napełniona prawie pp same brzegi wodą z pianą. Harry zdjął z mojego zimnego ciała wszystkie ciuchy i przeniósł do wanny. Zasyczałam na przepływające po moim ciele ciepło. Po chwili chłopak dołączył do mnie. Nie krepowało mnie to,że siedzimy zupełnie nadzy. Oparłam się o jego klatkę piersiową, chcąc zanurzyć zbolałe plecy. Nie trwało to jednak długo ponieważ Harry tak jak obiecał zaczął robić mi niesamowity masaż. Kurcze, był w tym mistrzem. W mgnieniu oka kark przestał mnie boleć, poinformowałam go o tych, ale robił to dalej. Był taki delikatny. Co jakiś czas składał pocałunki na moich mokrych obojczykach, nie przerywając masażu. Chwyciłam jego ręce, odrywając je on moich barków, oparłam się o niego a jego dłonie splatałam razem z moimi na moim brzuchu.

                         

Położył brodę na ramieniu, całując mnie w żuchwę. W Harry'm niezmiernie zaskakiwało mnie to, że nie był jak reszta chłopaków, nie rzucił się na mnie i nie zaczął namiętnie całować a potem nie zaciągnął mnie do łóżka. Wiedział, że nie jestem do końca gotowa na kolejny RAZ. Był delikatny, czuły i romantyczny. Był ideałem.

~*~

Leżałam już w ciepłym łóżku otulona ramieniem ukochanego. Dopiero niedawno Julia wróciła do domu. Było już po północy więc postanowiłam iść spać. To co mi się śniło to nie był zwykły sen, to był najprzepiękniej, najcudowniejszy sen jaki kiedykolwiek mi się przyśnił... Harry w czarnym garniturze i ja w białej sukni stojący przed ołtarzem. To było niesamowite.

~*~

-Zoe!!!-w mieszkaniu rozległ się krzyk Julii.
Zarwałam się na równe nogi nie wiedząc co się dzieje. Pobiegłam do przyjaciółki. Zobaczyłam jak stoi z kartką w ręku i łzami w oczach.
-Zoe, on...on wie ze tu jesteś.
Wzięłam on niej kartkę na której było napisane "przyjeżdżasz do Dublina z tym frajerem i myślisz ze się o tym nie dowiem? Jeszcze będziesz moje suko. Mój czas jeszcze nie minął Ch.S."
-Kurwa.
Byłam przerażona. Musimy jak najszybciej stąd wyjechać i wrócić do domu...naszego domu, który miałam nadzieję, że stoi tak gdzie stał. Krzyki dziewczyny zbudziły tez Hazze, który zszedł na dół z samych bokserkach i koszulce. Widział po naszym minach, że coś jest nie tak.
-Co jest? -zapytał ochrypłym głosem.
-Musimy wracać do domu, Harry.-powiedziałam i dałam mu kartkę.
-Ch.S.?
-Chris Stoner
-Kurwa!!! Zabije go!!! Przysięgam! Gdzie on mieszka?!
-Harry...
-Gdzie...on...mieszka...? -powiedział wolno, chyba myśląc, że nie rozumiemy.
Po raz pierwszy od dawna widziałam go tak wściekłego Byłam pewna, że gdy spotka Stonera obije mu pysk tak że serio wątpię, że by to przeżył.
-Nie podam ci jego adresu Harry. Ciii. Wrócimy do domu i będzie dobrze OK? -powiedziałam nad wyraz spokojnie, łapiąc w dłonie jego twarz. Niewiarygodnie jak ten gest go uspakajał. Zacisnął rękę w pięść i wypuścił powietrze z ust. Wiedziałam, że wygrałam.
-Julio przepraszam ale musimy jechać.
-Wiem. Jedźcie.
Pobiegłam do sypialni przybrałam się i spakowałam wszystkie rzeczy. Teraz było przed nami coś czego bałam się najbardziej-lot samolotem. Prom wypłynął pół godziny temu a kolejny był dopiero jutro. Lot mieliśmy o wiele szybciej
-Uważaj na siebie-powiedziałam do przyjaciółki, żegnając się z nią w drzwiach.

~*~

Lotnisko-miejsce w którym miałam nadzieję, że już nigdy się nie znajdę...a jednak. Kupiliśmy bilety i czym prędzej pobiegliśmy by się nie spóźnić Gdy byliśmy już w środku serce biło mi jak oszalałe. Kiedy samolot wystartował, wszystko się na chwile zatrzęsło w wyniku czemu mocno złapałam rękę Hazzy.

----------------------------------------------------

Wiem, ze musieliście długo czekać, ale nie było komentarzy (znaczy były, ale nie tyle co zwykle) a to właśnie one są moim tchnieniem do pisania...Mam jednak nadzieję, ze będzie ich teraz mnóstwo. Specjalnie dla was pisałam ten rozdział do 24 i od 5 rano. Długo szukałam inspiracji w napisaniu tego rozdziały i znalazłam...dzięki niemu właśnie wyszedł taki,mam nadzieję dobry kawałek. Jeśli chcecie być informowani na bieżąco o nowościach na blogu piszcie swoje tt lub link na aska
Oto mój nowy blog ( o Lou) http://the-second-face-of-life.blogspot.com/